Pot vol suiker

Eigenlijk was het een idee van mijn nicht Linda. Zij en haar man dronken hun koffie en thee zonder suiker, dus dat stond niet boven aan de boodschappenlijst. Maar ja.. als je visite krijgt die wel suiker wil, dan moet je dat toch aan kunnen bieden. Linda begon suikerzakjes te verzamelen in een grote glazen pot. En als je dan koffie kwam drinken, dan kreeg je er een suikerzakje bij dat uit alle windstreken kon komen. Gewoon van de MacDonalds in Utrecht, of een Apeldoorns restaurant, of een zakje met fraai Italiaans design en de naam van een espressomerk, of een suikerstaafje uit Praag, Barcelona of Athene, of een suikerzakje met Chinese tekens. Ontzettend leuk natuurlijk. Ik spaarde lustig mee, evenals een aantal collega’s. Ik werk namelijk bij een reisorganisatie, dus er gaat geregeld eens iemand op reis. Zelf was mijn bagage na een reisje naar Portugal verzwaard met maar liefst 48 suikerzakjes, bijna een kilo. Linda’s collectie suikerzakjes groeide gestaag en het duurde niet lang of de glazen pot was meer dan vol. We hoefden Linda niet meer te helpen met de voorraad. Maar ja, het is en blijft een leuk idee natuurlijk. Dus ben ik zelf een grote glazen pot gaan vullen met buitenlandse suikerzakjes. Die zijn meer voor de heb eigenlijk, want ik kan maar moeilijk afstand doen van mijn verzamelde spulletjes, zelfs als het om suikerzakjes gaat. En dat hoeft gelukkig ook niet, want ik heb meestal voldoende suiker op voorraad, al dan niet in klontjes. Tot op een dag we echt niets meer hadden en er wat zakjes aan moesten geloven. Jammerend stond ik een selectie te maken, want ze waren allemaal zo bijzonder….. Manlief Rob stond er wat meewarig bij te kijken. “Waar gaat het eigenlijk over?” zag je hem denken en hij had natuurlijk gelijk. De glazen pot was boordevol en bleef dat ook toen er ongeveer 10 zakjes uit waren verdwenen. Er kan ook niets meer bij. Er pasten nog net twee Baltische zakjes in de pot… het tijdperk van suikerzakjes verzamelen is nu echt voorbij.