Terug naar Anrosey

 

In een eerdere blogpost heb ik al mijn enthousiasme laten blijken over La Perle d’Anrosey, ons overnachtingsadres in Frankrijk. We vonden het er zo fijn op de heenreis dat we meteen voor de terugreis hebben geboekt. Dat kon gelukkig nog. Ilja en Egbert hebben er nu één seizoen op zitten, maar we schatten zo in dat het de komende jaren nog wel eens lastig zal zijn om te boeken, want dit adres gaat populair worden. Eigenlijk is het dus helemaal niet zo slim dat ik reclame zit te maken. Maar het is zo leuk daar, daar wil ik jullie gewoon van mee laten genieten. En er komen volgend jaar twee kamers bij!

Goed, we konden dus ook op de terugreis in Anrosey terecht en dat kwam bijzonder goed uit, want op die zondag was de jaarlijkse vide-grenier gepland. Nu weten we nog van vorig jaar hoe het er aan toe gaat bij zo’n vide-grenier (zie blogpost over Melay), dus we hadden een prettig vooruitzicht. Dan is het een stuk minder vervelend om weer naar huis te gaan, als je onderweg nog zo’n toetje hebt. Er was niet zo veel tijd voor de vide-grenier, omdat we nog zo’n 800 km moesten rijden, maar ik heb manlief gewoon laten slapen en ben zelf megavroeg op pad gegaan. 

Als we zaterdag aankomen worden we weer hartelijk begroet door Ilja en Egbert. Net als vorige keer verblijft ook nu een vriendin van Ilja in het landhuis. Zij gaat samen met Ilja een voorstelling geven tijdens de vide-grenier: een soort van sprookje over hoe bijzonder brocante spulletjes zijn. Als ik het goed heb begrepen. Egbert gaat nog even kijken bij de tentoonstelling van plaatselijke kunstenaars, die op zondag ook geopend zal zijn. Ik ga eerst nog even met fototoestel de tuin in.

uitzicht vanaf het terras

 

 

Wij maken van de gelegenheid gebruik om alvast even in het dorp te gaan kijken. In dit deel van Frankrijk lijken de dorpjes veel op elkaar. De bouwstijl, de indeling, de tuinen. Er zijn zelfs veel dorpjes met vergelijkbare (foeilelijke) rode lantaarnpalen. Helaas hebben de dorpjes ook de leegstand gemeen, evenals het onvermijdelijke verval. Dat heeft voor ons toeristen misschien nog wel z’n charme, maar voor de bevolking is het niet goed. De burgemeesters zijn dan ook blij met de vele Nederlanders die hier een tweede huis kopen; die panden worden in ieder geval goed onderhouden. Ook Anrosey past in het plaatje, maar dan gelukkig zonder de lantaarnpalen.  Wij maken er een leuk wandelingetje in de avondzon.

 

Deze avond eten we buiten en opnieuw genieten we van de kookkunsten van Egbert, en de kookkunsten van Ilja’s vriendin die de hete kip van het hoofdgerecht maakt. We krijgen paté vooraf, dit keer met spruitjes en gekaramelliseerde venkel. Na de overheerlijke en inderdaad hete kip komt het toetje: een luchtige en uiterst smakelijke chocoladecake. Hoe Egbert het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar dit is de eerste keer dat ik chocoladecake/-taart eet zonder dat ik het te machtig vind. Dat vind ik een hele prestatie. Wat stom eigenlijk dat ik het recept niet heb gevraagd.

Zondagochtend loop ik al vroeg over de rommelmarkt in opbouw. Ik vind leuke spullen voor weinig geld en neem manlief na het ontbijt ook nog even mee door het dorp. Het resultaat hebben jullie al kunnen zien: leuke trouvailles. Daarna moeten we La Perle d’Anrosey echt verlaten. Maar we gaan vast en zeker terugkomen… als er plaats is.