Opnieuw en oud

De foto's van de bolletjes gisteren waren niet zo goed gelukt, want het was al aardig donker toen ik ze maakte. Ik heb witte druifjes in een oude weckpot gezet en daar heb ik een nieuwe foto van gemaakt. Inmiddels is de rust wat wedergekeerd en de schrik is gezakt. We maken ons op voor de verjaardag van manlief volgende week.

In december ben ik een paar keer met mijn zus op pad geweest. We hebben de nodige fairs bezocht en zijn op brocantejacht geweest. Ze heeft net een nieuw huis en is leuk aan het inrichten. Zo had ze ook een hoekje gemaakt met een prachtig bijbeltje, zo'n exemplaar met fraai bewerkt slot. Ja, zegt ze, die is van opoe geweest. Met kerst liet ze me vol trots het kleinood zien. Onze moeder keek het allemaal met verbazing aan. 'Vind jij dat ook leuk?' vroeg ze. Mijn oogjes begonnen te glimmen. Ik ben misschien niet praktiserend gelovig, maar ik vind oude spullen van familie prachtig. Brocante is schitterend, maar brocante van je eigen familie is onbetaalbaar. Daar zitten herinneringen aan, misschien niet aan de spullen zelf, maar wel aan de eigenaars. Dus ja, dat vind ik ook leuk.

Afgelopen weekend kwam mijn moeder opeens met een stapel bijbeltjes en gezangenboeken op bezoek. Er was (nog) een bijbeltje van opoe, een bijbeltje dat mijn moeder zelf had gekregen, een bijbeltje van haar vader (mijn opa die ik nooit heb gekend, omdat hij heel jong is overleden) én een gezangenboekje van mijn oma. Ik mocht er twee van uitkiezen. Wat een ongelooflijk mooi cadeau is dat. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het bijbeltje van opa en het boekje van oma, omdat die voor mijn gevoel bij elkaar horen. Het gezangenboekje zit nog in een doosje, dat inmiddels zwaar aan het verweren is, maar daardoor juist mooi. De prijs staat er nog op, ƒ 22,50. Dat moet een vermogen zijn geweest zo in de eerste helft van de 20e eeuw. Hoe dan ook, voor mij is het veel meer waard.