Appeltjes van Oranje

Het aantal gouden medailles in Londen voor Nederland stijgt! Wat een feest! Ook bij ons is het feest, want wij hebben zowaar een oogst aan onze fruitbomen. Dat klinkt overigens indrukwekkender dan het is. Eerder heb ik u al mooie foto’s laten zien van de bloesem van onze peer, kers en appel. Nou, van die peer is niks gekomen. Het is ook een slecht perenjaar, heb ik gelezen. Bij ons in ieder geval wel. Kersen waren er wel. Niet zo heel veel, maar er was één tak waar een stuk of 10 kersjes aan bungelden. Dat duurde niet lang. Wij hebben ze met eigen ogen gezien en twee dagen later waren ze volledig verdwenen. Tja, zo’n vogelparadijs in je tuin heeft ook zo z’n nadelen. Maar de appeltjes! Terwijl ik dacht dat we dit eerste jaar nog niks aan vruchten zouden hebben, hebben vier bloesempjes zich ontwikkeld tot de schattigste appeltjes. Ze hangen op vier totaal verschillende plaatsen in de boom. Eentje is aangevreten, die laten we mooi hangen. Maar de andere drie hingen daar prachtig rood te wezen en te groeien. Af en toe kwam mijn moeder langs om haar schatten te inspecteren. De appeltjes zijn namelijk voor haar, want het zijn James Grieves. Dat is een vreselijk zure appel die de strijd met de Granny Smith heeft verloren en sindsdien nergens meer verkrijgbaar is, tot groot verdriet van mijn moeder. Dus houdt ze de groei met argusogen bij. Helaas, vorige week is een van de appeltjes van de boom gevallen. We hebben het corpus delicti meegenomen naar moeders. Nog veel te zuur om te eten, maar hij was al zo prachtig perfect. Dus heb ik een foto genomen. Het appeltje is ongeveer 3 cm, om een beeld te krijgen. De andere drie hangen nog in de boom. We wachten rustig af.