Paradis des cafetières

Het is een petieterig dorpje in Noord-Frankrijk: Anrosey. Echt, je bent er zo doorheen. Zelfs lopend. Er staan wat boerderijen en huisjes, er is een mairie(tje) en natuurlijk een kerkje. Geen slager, geen bakker, geen supermarkt, geen benzinepomp. En toch herbergt dit kleine dorpje een paar schatten, die slechts een paar keer per jaar zichtbaar worden (lees: geopend zijn voor publiek). Op de jaarlijkse vide-grenier is het feest en mag je naar binnen bij het tuigage-museumpje, om maar eens wat te noemen.

Naast het jamwinkeltje is een schuur geopend. Eenmaal binnen val ik van de ene verbazing in de ander. De schuur is gevuld met emaille koffiepotten! Honderden emaille koffiepotten, wel te verstaan. Gesorteerd op kleur. En ze zijn allemaal verschillend! Soms hebben twee dezelfde print, maar dan is de vorm of het formaat net wat anders. Er zijn koffiepotten met bloemetjesdessins, met strepen, met ruiten, met stippen en effen. In

 rose, blauw, rood, geel, bruin, groen, wit, grijs en alle varianten er op.

Ik raak niet uitgekeken. Langs alle muren zijn planken getimmerd, waar al die koffiepotten staan. Er kan ook bijna nergens meer iets bij. De eigenaar, een wat oudere Franse man, vertelt me dat dit het resultaat is van ongeveer 30 jaar sparen. En dat er een paar zeldzame exemplaren tussen zitten. Dat zie ik ook.  Ik prijs hem met zijn verzameling: ‘une collection magnifique’!

De koffiepotten zijn een privé-verzameling. De schuur is ook geen museum of zo. Wel worden er workshops gegeven aan schoolkinderen: over het maken van jam. En dan met al die koffiepotten als decor. Gelukkig mag ik foto’s nemen…