Werk en zo

Bijna twee weken geen blog, da's best lang voor mijn doen. Maar er was dan ook veel gaande. Twee weken geleden kwam ik terug van vakantie op mijn werk, en halverwege de week kregen we te horen dat ons moederbedrijf failliet was en wij dus ook. Oftewel, collectief ontslag! Aan het einde van het weekeinde werd bekend dat ons bedrijf een doorstart zou maken, maar in afgeslankte vorm en met een loonoffer. En weer drie dagen later kreeg ik te horen dat ik mocht blijven, maar een van mijn directe lieve collega's niet. Dat was de korte feitelijke versie. De emoties die er bij horen passen in alle clichés die je hoort: de 'achtbaan' beschrijft het toch het beste. Verdoving, ontkenning, verdriet, boosheid, paniek, onzekerheid, hoop, vrees, spanning, opluchting, blijheid, dankbaarheid, meer verdriet. En dan valt de spanning van je af en weet je het ook even niet meer. Tegelijkertijd besef ik hoe gelukkig ik ben, niet alleen dat ik mijn fijne baan bij een geweldig bedrijf behouden heb, maar ook dat ik uiteindelijk maar een week in die achtbaan heb gezeten. Je hoort van zoveel mensen dat ze werkloos worden, of dat ze maandenlang in onzekerheid verkeren... Ik heb daar nu een fractie van meegekregen en dat viel niet mee. En dan gaat het over werk. Werk is belangrijk, maar valt in het niet als het om je gezondheid gaat. Het zet je weer even met beide benen op de grond. Ik heb bewondering voor al die mensen die veel langer in die achtbaan van emoties zitten, of het nu om werk, gezondheid of zorg om anderen gaat.

P.S. ook de komende week is het nog even rustig op het blogfront. We zitten in de laatste weken voor onze toneelvoorstelling, dus het is erg druk.